Wie ben je?

Wat antwoord jij als deze vraag je wordt gesteld?
Je zegt je naam.  Je vertelt welke job of functie je uitoefent.  Misschien heb je een ronkende titel waarmee je kan uitpakken.

Wat zegt je naam over jou?  Het is niet meer dan een label waarmee je benoemd wordt.  Dat zorgt dat je opkijkt als je je naam hoort.
Jij bent je naam niet.   Je bent ook niet je titel, zelfs als die 3 lijnen lang is.

Ben je je functie?  Ben jij loodgieter, schooljuf of piloot?  Of beoefen je dat beroep?  Als je niet werkt, ben je dan jezelf niet meer?  Of wanneer je ziek valt en je beroep niet meer kan uitoefenen of op pensioen gaat?   Val je dan in een zwart gat omdat je jezelf kwijt bent?  Velen vereenzelvigen zichzelf met hun functie of titel, met wat ze doen.

In onze maatschappij word je pas als ‘iemand’ beschouwd als … (vul zelf de voorwaarden in waaraan je denkt  dat je moet voldoen om mee te tellen).   En ga na of jij dat echt bent of in hoeverre dat een masker is dat je naar buiten toe opzet, waar je je op de duur mee vereenzelvigt.

Maar wie ben je dan echt?

Je kan je karakter beschrijven, je persoonlijkheidskenmerken.   Je bent breeddenkend, je bent eerlijk, je bent behulpzaam, je bent lief, je bent creatief, je bent van alles.   Maar ben je dat altijd?  En wat als je je eens boos voelt?   Ben je dan jij niet meer?

Ben je je persoonlijkheid?   Je evolueert toch ook in je leven?  Je karakter verandert.  Soms ook drastisch.  Ben je dan nog dezelfde?  Is dat jij nog?

Wat is je diepere zelf?   Je diepe zelf, los van alles wat tijdelijk en veranderlijk is?

Deze vraag hangt voor velen ook samen met de vraag: waarom ben ik hier?  Wat is mijn levensdoel?

Ik heb me op een bedrijfstraining in “open communicatie” ooit voorgesteld als: “ik ben ik, geboren als mezelf en onderweg naar mijn zelf”.   De reactie van de andere deelnemers was: “typisch Geert: spreken in raadsels.”

Er ooit al eens bij stilgestaan waarom we een baby of een kind van ongeveer 2 jaar zo puur, zo mooi, zo onschuldig, zo volmaakt vinden?
Misschien omdat het dan nog zijn echte zelf is, vanwaaruit het geboren is?

Alleen jammer dat we ons niet meer herinneren wie we toen waren.
Want vanaf de leeftijd van twee jaar is dat pure en onschuldige veranderd.   We hebben geleerd hoe we ons moeten gedragen.   We hebben heel veel activiteiten en bekwaamheden aangeleerd.  We hebben vooral veel kennis opgedaan.  Maar onderweg zijn we ons zelf verloren, door al deze conditioneringen.
Doorheen de jaren zijn we heel druk bezig met studeren, relaties aangaan, een loopbaan uitbouwen, een gezin te stichten, een zekere welstand te verwerven en wat nog meer.

En dan ineens stellen we ons de vraag: is dat het nu?   Wat is mijn doel in het leven?  Is dat wel wat ik echt wil?  Wie ben ik?

En dan ga je op zoek.   Zo ontdek je misschien yoga of mindfulness.

In yoga ontdek je in eerste instantie opnieuw je eigen lichaam.  Je ont-spant je lichaam waardoor je je beter in je vel voelt.  Je kan beter omgaan met je lichamelijke ongemakken en beperkingen.  Door de ademhalingsoefeningen verbind je lichaam en geest.   Je komt tot rust.

In mindfulness gebruik je je adem als ankerpunt en kom je in aandacht voor wat nu in jou leeft, wat je als lichamelijke gewaarwordingen, als emoties en als gedachten ervaart.  Je kijkt naar jezelf met milde aandacht, in het hier en nu.

Je zou de oosterse filosofieën achter yoga en het boeddhisme achter mindfulness kunnen bestuderen.  Deze geven een kenniskader van wat het universum is en waarom we leven.  Maar een rechtstreeks antwoord wie jij bent, wat nu je diepe zelf is, wat jouw levensdoel is zal deze kennis op zich je niet geven.

Maar deze filosofieën en zowel yoga als mindfulness geven wel een methode om je diepe zelf te leren kennen: meditatie.    Meditatie is op zich een groeipad, een systematische methode om stap per stap dichter bij jezelf en uiteindelijk bij je diepe zelf te komen.

Om tot je Zelf te komen.   Wie je nu écht bent.